De Kernvisiemethode wordt in een artikel van Stichting Dyslexie Nederland bestempeld als ‘onwetenschappelijk’ en daarmee ongeschikt voor kinderen met dyslexie. Wij besloten lang te zwijgen. Maar nu is het tijd om te laten zien wat er wél werkt. Vanuit de praktijk. Vanuit ervaring. Vanuit vertrouwen in het kind.
“Waarom moet ik dit eigenlijk doen?”
Een simpele vraag die kinderen vaak stellen, maar waar we zelden echt bij stilstaan.
Veel kinderen zoeken betekenis. Ze willen weten waarom ze iets doen. Die uitleg ontbreekt vaak.
Dan wordt oefenen iets dat moet — zonder doel.
In dit blog laat ik je zien hoe je rekensommen wél betekenisvol maakt. Niet door meer herhaling, maar door slimmer oefenen. Zodat kinderen niet afhaken, maar juist aanhaken.
“Waarom moet ik iets oefenen dat ik al kan?”
Een terechte vraag. Zeker als je razendsnel denkt, de patronen allang doorziet en liever vooruit wilt.
Voor veel hoogbegaafde kinderen voelt herhalen als tijdverspilling. Ze begrijpen de stof, maar missen iets cruciaals: automatisering. En juist dát maakt het verschil tussen slim denken en soepel toepassen.
In dit blog lees je hoe je automatiseren wél aantrekkelijk maakt voor deze kinderen.
Niet door méér van hetzelfde, maar door aan te sluiten bij hun manier van leren.
“Gelijke kansen betekent niet hetzelfde voor ieder kind.”
Toch gebeurt dat op veel scholen nog wel.
Een meisje uit groep 7 gaat terug naar groep 6. Een verstandige stap, want haar fundament wankelt. Maar alleen terugplaatsen is niet genoeg. Er moet ook gekeken worden hoe het leren weer kan landen.
In dit blog: waarom ondersteuning tijdens schooltijd soms juist wél eerlijk is — en hard nodig.
Laatst was ik op een school van een van mijn cliënten om uitleg te geven over de Kernvisie methode. Terwijl ik sprak over deze andere, innovatieve benadering van leren, ontstond er een leuke discussie over het aanleren van taal en spellingsregels.
Zo’n 20 jaar geleden rolde ik de wereld van kindercoaching in. Een vakgebied dat nog volledig in de kinderschoenen stond, maar waar ik me wel direct in thuis voelde. Misschien wel omdat ik me zo kon identificeren met die kinderen die vol goede moed iedere dag naar school gaan en toch het idee hebben dat ze daar niet helemaal hun taal spreken.