Het moment dat het klikt …

Soms zitten ouders met tranen in hun ogen. Niet van verdriet, maar van opluchting. Omdat hun kind, na maanden worstelen met letters, ineens woorden ziet. Zinnen begrijpt. Zichzelf durft uit te spreken.

Ze noemen het het moment waarop “het kwartje valt”.

Bij ons in de praktijk gebeurt dat vaak. En het is precies waarom we doen wat we doen. We helpen kinderen die vastlopen in het reguliere onderwijs. Kinderen die wél willen, maar niet verder komen met de standaardaanpak. En als je dan ziet dat zo’n kind weer grip krijgt, groeit het zelfvertrouwen met elke dag.

De kloof tussen praktijk en wetenschap

In februari 2023 verscheen er een artikel op de website van Stichting Dyslexie Nederland met de kop: “De Kernvisiemethode moet niet worden ingezet bij kinderen met dyslexie.”

De reden? Er zou geen wetenschappelijke onderbouwing zijn. En dus mag — of liever: moet — het niet gebruikt worden.

We besloten toen om niet direct te reageren. Niet uit zwakte, maar omdat we geen energie wilden steken in het verdedigen van ons werk tegenover mensen die het niet van binnenuit kennen.

Maar inmiddels zien we dat het beeld dat in dat artikel geschetst wordt, een bredere groep professionals en ouders bereikt — en daarmee de waarde van ons werk ten onrechte in twijfel trekt. Dan is het tijd voor een stem. Niet om te vechten, maar om te verhelderen.

We oordelen niet, we luisteren

Bij ons geen protocollen waarin het kind moet passen. Wij passen ons aan het kind aan. We observeren, stemmen af, en bouwen samen aan een aanpak die aansluit bij hoe het kind _ denkt en leert._ Niet alle kinderen denken lineair of fonetisch. Sommigen denken in beelden, in beweging, in gevoel. Als je dat herkent en aanspreekt, gebeurt er iets bijzonders.

Wij beweren niet dat we dé oplossing voor dyslexie hebben. Wat we wel zien: kinderen die eerder vastliepen, boeken vooruitgang. Ouders die moedeloos raakten, vinden weer vertrouwen. Leerkrachten die ons leren kennen, verruimen hun kijk op leren.

Effectiviteit is dus niet alleen een meetbare uitkomst, maar ook zichtbaar in gedrag, motivatie en betrokkenheid. Die realiteit telt ook.

Een gemiste kans op dialoog

Prof. Dr. Aryan van der Leij benaderde ons rechtstreeks met de vraag welke wetenschappelijke evidentie er aan de Kernvisiemethode ten grondslag ligt.

Wij waardeerden dat. Eindelijk iemand uit het academische veld die zich rechtstreeks tot ons richtte. We nodigden hem uit voor een gesprek, vanuit de gedachte: misschien kunnen we elkaar wel versterken.

Dat gesprek kwam er niet.

Wel stuurden we hem onze bronnen: onder andere een onderzoek van Georgetown University uit 2015, waarin werd aangetoond dat het brein nieuwe woorden leert via woordbeelden, dus visueel — iets wat aansluit bij onze aanpak. En een effectiviteitsonderzoek van de Universiteit Twente uit 2016, waarin kinderen met leerproblemen die de Kernvisiemethode volgden, significant beter presteerden dan kinderen die dat niet deden.

Toch bleef het daarbij. En toen later het artikel van Stichting Dyslexie Nederland verscheen — zonder ondertekening, zonder wederhoor — voelden we opnieuw hoe lastig het is om gehoord te worden, als je buiten de bestaande kaders werkt.

Onderzoek mag gebruikt worden, niet gemonopoliseerd

Wetenschap is geen zwart-wit spel. Het is een zoektocht, een proces. Wat vandaag nog onbewezen is, kan morgen de norm zijn.

De effectiviteit van veel bestaande dyslexiebehandelingen wordt ook betwijfeld — óók door wetenschappers. Zelfs Prof. Dr. Aryan van der Leij erkent dat de onderliggende studies vaak te mager zijn voor harde uitspraken. En toch zijn juist díe trajecten jarenlang bekostigd via de zorgverzekering en Jeugdzorg.

Als dát wel mag, waarom dan niet een alternatieve benadering waar ouders vrijwillig voor kiezen en die in de praktijk resultaat oplevert?

Kinderen zijn geen hypothes

Wij helpen kinderen. Elke dag. En we blijven dat doen.

We geloven dat wetenschap en praktijk elkaar kunnen versterken, als beide bereid zijn om te luisteren. Onze deur staat open — voor ouders, voor leerkrachten, en ook voor onderzoekers.

Want uiteindelijk zijn het niet de stempels, de protocollen of het oordeel van commissies die bepalen wat werkt.

Dat doet het kind zelf.

De Kernvisiemethode wordt in een artikel van Stichting Dyslexie Nederland bestempeld als ‘onwetenschappelijk’ en daarmee ongeschikt voor kinderen met dyslexie. Wij besloten lang te zwijgen. Maar nu is het tijd om te laten zien wat er wél werkt. Vanuit de praktijk. Vanuit ervaring. Vanuit vertrouwen in het kind.