Jim zit in groep 6 en scoorde in groep 3, 4 en 5 een V op Cito spelling. Hij behoort hiermee dus tot de 20% zwakste spellers en komt daarmee in aanmerking voor een dyslexieonderzoek. Vele formulieren en weken later, wordt Jim onderzocht en is er bij hem inderdaad dyslexie vastgesteld. Een dyslexieverklaring lost echter zijn probleem nog niet op. Er moet iets gebeuren.
Veel mensen hebben het beeld dat de Kernvisie methode zich puur richt op leerproblemen. Maar veel groter zijn de bijkomende sociaal-emotionele problemen. Faalangst, negatief zelfbeeld, buikpijn, hoofdpijn, niet naar school willen, het lijken gewone termen maar de impact voor een kind is enorm.
We hebben allemaal wel eens het idee dat het leven (een beetje) zuur lijkt. Als een zure appel … ‘De juf ziet niet dat je kind niet lekker in zijn vel zit, Marthe wil helemaal niet in jouw praktijk zijn, Kars heeft ADHD en voelt zich niet begrepen, Karim heeft een verkeerde v.o. schoolverwijzing gekregen, de ouder in je groep vraagt te veel aandacht, je vindt je baan niet meer wat het is geweest.’ Je weet eigenlijk niet meer wat je moet doen. Je loopt vast. Wat dan? Bij de pakken neer gaan zitten?
Vorige week mocht ik een aantal nieuwe cliënten in mijn praktijk verwelkomen. Opvallend was dat drie (!) kinderen de letters nog tekenden, ondanks dat ze toch al in groep 5 tot 7 zaten.
Veel, heel veel kinderen ervaren sociaal-emotionele problemen als faalangst, negatief zelfbeeld, belemmerende overtuigingen en concentratieproblemen. Het gevolg? Buikpijn, hoofdpijn, niet naar school willen en uiteindelijk kans op thuiszitten. Hoe komt dit nou? Zijn dit allemaal individuele tekortkomingen of ligt het probleem veel breder?