In 2015 is de jeugdzorg gedecentraliseerd van de landelijke overheid naar de gemeenten. Het doel van deze decentralisatie jeugdzorg was en is om de zorg dichterbij huis en daarmee bij het kind te brengen. Uitgangspunt is dat dichterbij ook betekent dat er meer zicht is op de hulpvragers.
Ass?
Adhd?
Pdd-nos?
Hooggevoelig?
Hoogbegaafd?
Dyslexie?
Dyscalculie?
Vorige week een (online :-)) koffiemomentje met een vriendin. We hadden elkaar alweer een tijdje niet gesproken, dus het was fijn bijpraten.
Eigenlijk schrok ik er wel een beetje van. Met de beste intenties wordt in de jeugdhulpverlening hulp aangeboden, maar de effectiviteit laat te vaak te wensen over. Dat is toch verdrietig? Een kind zit niet goed in z’n vel, is ongelukkig of erger. Wij – volwassenen met verstand van zaken – gaan ermee aan de slag en toch is het vaak maar een doekje voor het bloeden.
“Mam, ik mis mijn vrienden en op Snapchat zie ik dat zij elkaar wel allemaal zien!” Noodkreet van een puber die de sociale quarantaine meer dan zat is. Ze is blij dat ze haar bijbaantje nog heeft, maar waarom mag ze wel naar haar werk en niet naar haar vrienden? En jongelui worden toch bijna niet ziek? Ze is ondertussen wel 18, dus ze valt ook niet meer in de ‘laat ze maar lekker samen buiten spelen’ categorie.
Het Covid-19 virus heeft ons in de greep. Naarstig zijn wij op zoek naar een nieuw dagritme dat is weggevallen doordat kinderen niet meer naar school gaan en onze werkgever ons vaak verplicht om thuis te werken. Dat heeft een grote impact op ons dagelijkse leven. Tel daarbij op de zorgen die we daar nog bij kunnen hebben.
