Vanochtend sprak ik een moeder van vier kinderen in de leeftijd van 7 tot 16 jaar. Vier kinderen uit één gezin, die allemaal tegen leerproblemen aanlopen. Volgens school ‘zit het er niet in’ en worden vanaf groep 2 door school de zorgen al geuit. De oudste volgt praktijkonderwijs en voor de anderen ziet men niet veel meer dan een laag vmbo niveau in het verschiet. Ondertussen ziet moeder steeds vaker haar vier talentvolle kinderen gebukt gaan onder faalangst en een negatief zelfbeeld.
“Woordbeelden opslaan? Visueel geheugen? Heeft u daar wetenschappelijk bewijs voor? Nee? Dat u zich met deze dwaalwegen bezig durft te houden. U beschadigt kinderen daarmee. Het is een schandaal!”
In groep 5 zit hij. Ik zag ‘m vorige week voor de tweede keer. Tijdens het intakegesprek bleek hij een flinke achterstand te hebben. Hij had geen goed letterbeeld, wat directe consequenties heeft voor het leren lezen en schrijven. Daarnaast tekende hij de letters in plaats van dat hij ze schreef.
Op 18 december 2014 verscheen in de krant een artikel over de verplichte rekentoets op het voortgezet onderwijs. De verplichte rekentoets wordt massaal slecht gemaakt. Zo slecht zelfs, dat er heel veel kinderen geen diploma zouden halen als het resultaat van de toets nu mee zou tellen. Vanaf volgend jaar telt de toets wel mee voor het eindexamen.
Er zijn zo door het jaar heen verschillende evenementen of bijeenkomsten waar ik beleidsmakers en conculega’s tref. U weet wel wat ik bedoel, reguliere dyslexiebehandelaars. Zodra ze weten met wie ze in gesprek zijn, volgt de vraag: ‘Is dat wel wetenschappelijk bewezen?’ en proberen ze het gesprek te verlaten. Wat op zich eigenlijk al grappig is, vooral als je bedenkt dat de reguliere dyslexiebehandelaars de afgelopen jaren niet in staat zijn gebleken om de overheid cijfers aan te leveren over de effectiviteit van hun behandelingen.
Ik las vanochtend een artikel in de krant over het feit dat mensen steeds meer via de computer schrijven en dat we het handmatig schrijven over boord kunnen gooien.
