Vrijdag 28 september 2012 vond het kennissymposium plaats van oudervereniging ‘Balans’. Net als het voorgaande jaar waren er weer vele lezingen: wetenschappelijke benaderingen van ADD, ADHD en verwante etiketten, maar het woord kind, visueel of kinesthetisch viel niet. Ik blijf dat verbazend vinden. Op de informatiemarkt sprak ik veelal mensen uit de praktijk (ouders, leerkrachten, intern begeleiders en remedial teachers). Zij bevestigden keer op keer, dat juist de begrippen visueel en kinesthetisch een belangrijk onderdeel zijn van de problematiek.

Eén van de sprekers was prof. dr. Paul Leseman. Hij hield een presentatie omtrent het werkgeheugen. In zijn verhaal gaf hij een voorbeeld met betrekking tot begrijpend lezen. Een kort verhaaltje werd geschetst:

Een jongen loopt op straat.
Aan de overkant loopt een hond.
De hond blaft naar het jongetje.
Het jongetje geeft de hond een schop.

Prof. dr. Leseman ging uitgebreid in op de manier waarop deze tekst binnenkomt in de hersenen en dat bijvoorbeeld de zelfstandig naamwoorden een grote bijdrage leveren aan het opnemen van de tekst. Met open mond heb ik naar zijn verhandeling zitten luisteren. Er wordt namelijk volledig voorbijgegaan aan wat er met deze categorie kinderen gebeurt als ze deze tekst lezen.

Een kind met een rechtsgeoriënteerde leerstijl maakt onbewust een visuele voorstelling van de geschetste situatie en komt al snel tot de conclusie: ‘Dat kan helemaal niet, want een hond die aan de overkant van de weg loopt kan ik geen schop geven!’ Het kind ziet de logica van de tekst niet meer en beantwoordt vervolgens de vragen niet of vanuit een heel andere invalshoek.

Hoe vaak gebeurt het niet dat teksten multi-interpretabel zijn? Juist deze kinderen zijn meester in het op verschillende manier tegen dingen aankijken. Wat in een andere situatie als talent wordt beschouwd, blijkt in deze leesopdracht opeens een handicap te zijn.

Een belangrijk aspect van een probleem, dat nog steeds niet (h)erkend wordt.