Dit is het verhaal van Kay, 12 jaar oud en geboren in China. Toen hij drie en een half jaar was, is hij geadopteerd door Nederlandse ouders. Rond zijn vijfde begon hij Nederlands te praten. Een gemiddeld Nederlands kind praat zo’n beetje op zijn tweede. Dat betekent dat Kay drie jaar achterstand heeft in deze ontwikkeling.

Nu weten we dat het spreken van de taal een hulpbron is bij het leren lezen en schrijven. Waar Nederlandse kinderen, die beginnen met schrijven al ruim 4 jaar de taal spreken, spreekt Kay deze dus pas 1 jaar.

Natuurlijk heeft dit gevolgen voor zijn lees- en schrijfresultaten. Sowieso is het voor Kay niet makkelijk op school, dus is het verstandig om hem een jaartje over te laten doen. Zijn lees- en schrijfresultaten blijven nog steeds achter bij het gemiddelde van de klas en na het protocol te hebben gevolgd wordt Kay op een gegeven moment aangemeld voor een dyslexieonderzoek. Een dyslexieverklaring volgt. Dit voorkomt niet dat Kay blijft zitten, dus moet hij maar naar het speciaal onderwijs.

12 jaar is Kay nu. Zijn leerontwikkeling zit op het niveau van eind groep 6, maar hij zit in groep 8. Hij is al een keer blijven zitten, dus moet hij door. Van zijn ouders heb ik begrepen dat hij zeker voor zijn 14e verjaardag van deze school moet zijn.

Een jongen als Kay wordt hier slachtoffer van het systeem dat zegt dat je maar één keer mag blijven zitten en dat je op een bepaalde leeftijd een bepaald niveau moet hebben bereikt.

Kay is in staat geweest om twee van de drie jaar achterstand in te lopen. Dat is eigenlijk een wereldprestatie, die alleen mogelijk is wanneer je een goed stel hersenen hebt! Gelukkig kan ik Kay met de Kernvisie methode helpen om ook dat laatste stuk versneld in te lopen.

Intussen voeren zijn ouders een gevecht om hem niet het praktijkonderwijs in te laten stromen. Hij hoort daar niet thuis, hij heeft zoveel meer mogelijkheden!