Jan had er geen zin meer in. En ik was de volgende die aan hem ging lopen peuteren, maar zonder de medewerking van Jan was ik natuurlijk nergens.

Nu kan je nieuwsgierig achterover leunen en denken ‘Nou Wim, reuze benieuwd wat jij nu uit de kast gaat trekken om Jan in actie te krijgen’ maar eerlijk gezegd vind ik dat mijn taak niet. Dat is de taak van de ouders.

Men heeft nogal eens de neiging om de regie volledig bij de hulpverlener neer te leggen, maar ouders hebben een mega-grootte rol in het hele proces.

Kinderen (en dit geldt voor jongeren net zo goed) kunnen niet beslissen wat goed of niet goed voor ze is, daar zijn hun hersenen nog niet aan toe. Dat moeten hun ouders voor ze doen.

Je kan niet zeggen “Nou oké het lukt even niet, dus we stoppen er maar weer mee” want dan blijft het probleem bestaan.

Net zoals school soms de neiging heeft om maar af te gaan schalen, van het basisonderwijs naar het speciaal basis onderwijs (of van vwo naar havo naar vmbo) … het probleem verhuist gewoon mee. Dat is niet de oplossing.

Weglopen is geen oplossing.

Er ligt dus een stuk verantwoordelijkheid bij de ouders, want overal waar ze hulp gaan zoeken zal hetzelfde gebeuren. Dat zullen ze dus moeten doorbreken.

En het is lastig hoor voor ouders. Waarschijnlijk lopen ze thuis tegen weerstand aan, maar ze zullen hun kind duidelijk moeten maken dat er echt verwacht wordt dat hij/zij mee gaat doen.

Dat kan je bereiken door als coach (of leerkracht) een kind herkenning en erkenning te geven. ‘Hé het loopt niet zo lekker, maar nu gaan we het zo doen dat het makkelijker voor je wordt, dat je er niet hard op hoeft te werken maar het vanzelf moet laten gaan.’

Bij de ouders ligt het stuk dat een kind weerstand aan het neerzetten is. Van ouders verwacht ik dat ze het gesprek (en ja, soms de confrontatie) met hun kind aangaan. “Je kan wel lopen piepen, maar dit gaan we even doen. En je zorgt ook dat je op de goede manier mee doet.” Als een kind de zaak volledig gaat lopen saboteren dan houdt het een keer ergens op. Tegelijkertijd moeten wij er ook voor staan dat wat we bieden ook goed voor ze is.

Afgelopen week kreeg ik een ouderenquête terug van ouders bij de afronding van een coachingstraject. Ze gaven aan dat ze het lastig vonden dat zij als ouders ook waren aangesproken op hun verantwoordelijkheid.

Als ouder wil je het beste voor je kind en dan is er een buitenstaander die daar zomaar commentaar op heeft. Natuurlijk begrijp ik dat dat lastig is.

Maar omdat die buitenstaander niet emotioneel betrokken is kan hij (of zij) met een objectieve blik naar de verstandhouding tussen de betrokkenen kijken en aandacht geven aan niet-helpende en helpende processen. Te beschermend, te dwingend, er bovenop zitten, teveel ruimte geven, het gebeurt allemaal.

Wanneer ouders inzien dat ook hun gedrag onderdeel is van het proces en verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen aandeel in dat proces plukt hun kind daar uiteindelijk de vruchten van.

Foto: Ron Lach via Pexels