Afgelopen week las ik twee artikelen omtrent de exorbitante stijging van de kosten voor vergoeding van dyslexiebehandelingen door orthopedagogische- en psychologische praktijken.

In beide artikelen wordt Michel Ekkebus, directeur van het Regionaal Dyslexie Instituut (RID), geciteerd. Mijnheer Ekkebus staat altijd vooraan om zijn straatje schoon te vegen, maar ook hij heeft zijn vestigingen laten groeien naar het aantal van dertien. Hij heeft dus ook fors meegegeten uit de ruif, net als zijn collega’s. Op basis van zogenaamde wetenschappelijkheid geven zij dyslexiebehandelingen, terwijl zij eigenlijk alleen maar alles nog eens overdoen wat eerder op school niet lukte.

Michel Ekkebus haast zich om te zeggen hoe zijn collega’s ‘bagger leveren’ en kinderen behandelingen hebben gegeven, die eigenlijk niet helpen, maar nooit eerder heeft hij aan de bel getrokken.
Wanneer er alternatieven worden aangeboden voor een dyslexiebehandeling is hij ook de eerste om te vertellen dat het dwaalwegen zijn en dat je daar vooral niet mee in zee moet gaan. Dit alles zonder zich op enigerlei wijze op de hoogte te stellen wat deze alternatieven inhouden.

In de zelfde rij kan, naast Michel Ekkebus, ook Tom Braams, van Braams en Partners, en Arjan van der Leij, hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam. Mensen met een grote invloed, op onder andere politiek en zorgverzekeraars, die volledig in een tunnelvisie zijn beland.

Men wijst naar het neurologisch brein, van waaruit men volstrekt verkeerde conclusies trekt. Voor het gemak worden er in onderzoeken een aantal belangrijke elementen, die leerproblemen beïnvloeden, weggelaten om zo de wetenschappelijkheid vast te kunnen leggen. Want hoe ga je het visuele en kinesthetische denken meetbaar maken?

Het begrip dyslexie is eigenlijk maar een loos begrip. Deze kinderen hebben geen neurologische stoornis, maar een andere leerstijl. Een leerstijl die niet past bij de wijze waarop school de informatie aanreikt. Deze kinderen moet steeds een omweggetje maken om te begrijpen wat er bedoeld wordt. Men stelt dat 3 tot 4 procent van de kinderen ernstig dyslectisch is. De zorgverzekeraars ervaren al 10% van de kinderen met leerproblemen. De werkelijkheid is dat al 20% – en dit percentage is groeiend – van de kinderen uitvalverschijnselen vertoond.

De discussie gaat nu over het terugdringen van het aantal vergoede behandelingen, maar er is iets veel ernstigers aan de hand. Het schoolsysteem sluit steeds minder aan op de veranderende leerstijl van onze kinderen. Juist hierdoor ontstaat het leerprobleem wat men dyslexie noemt.

Geen enkele behandeling, in welke orthopedagogische- en/of psychologische praktijk dan ook, is bewezen effectief. Wij gaan er echter vanuit dat deze ‘specialisten’ het wel zullen weten. Dus verklaren wij dyslexie als een neurologische afwijking of stoornis.

In het artikel in het AD zegt Boudi van Vlijmen van Woortblind: ‘Het is een ernstige hersenaandoening.’ Dit is echt volstrekte onzin. De groep mensen waar wij hier over spreken denkt op een andere manier. Is dat gestoord? Er zijn mensen, die linkshandig zijn, is dat gestoord? Toch is het maar vijftig jaar geleden, dat wij op advies van de wetenschappers, kinderen de linkerhand op de rug bonden, zodat zij gedwongen werden de rechterhand te gebruiken. Het heeft zich bewezen dat dit een grove fout was met vele psychologische gevolgen van dien. Gaan wij opnieuw die kant op?

Explosie kosten nekt begeleiders dyslectisch kind – Volkskrant 15 maart 2013
“Rond dyslexie hangt een geur van fraude – Algemeen Dagblad 16 maart 2013”

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met een *.


Klik op de voorbeeldknop om jouw bijdrage te controleren op fouten, daarna kan je de code uit de afbeelding (deze verschijnt automatisch) invoeren en op de verzendknop klikken.