Tot 2022 gold er in Nederland een bijzonder criterium om in aanmerking te komen voor vergoede dyslexiezorg: enkelvoudigheid.
Oftewel: alleen kinderen die alleen dyslexie hadden, kwamen in aanmerking voor vergoeding. Zodra er ook sprake was van AD(H)D, autisme of hoogbegaafdheid, viel de deur dicht.

Wij hebben het altijd anders gezien. Want wie met kinderen werkt, weet: dyslexie staat zelden op zichzelf. Vaak zie je het samengaan met andere eigenschappen. Geen stoornissen, maar karaktereigenschappen die sterker ontwikkeld zijn dan gemiddeld.

Daarom hebben wij kinderen met comorbiditeit ook nooit uitgesloten. Het hoorde er gewoon bij.

“Ik kan je alleen helpen als je geen problemen hebt”

Afgelopen week sprak ik een jongeman van begin 20. Basisschool niet afgemaakt. Van de ene hulpverlener naar de andere gestuurd.

Zijn pijnlijke conclusie?
“Ik kan je alleen helpen als je geen problemen hebt.”

Stel je dat eens voor. Je loopt met je rugzak vol ervaringen een praktijk binnen, en iemand zegt eigenlijk: “Sorry, je rugzak is te zwaar, ik help je pas als hij leeg is.”
En precies dáár gaat het mis.

Kinderen die op meerdere vlakken uitdagingen ervaren, hebben niet méér hokjes nodig, maar juist iemand die verder kijkt.

Hoe klein het begint

Stel je een kind voor dat zich in de klas niet op z’n plek voelt.
De drukte is te veel. De leerkracht – ook overprikkeld – schiet uit zijn slof.

In alle rumoer glipt er net dat ene stukje uitleg voorbij.
Een halve zin, een belangrijk detail … weg.
En voor je het weet mist het kind de aansluiting en raakt het achterop.

Het kind trekt zich terug. Resultaten lopen terug.
De school trekt aan de bel.
“Wat is er aan de hand?”

En voor je het weet gaat de trein rijden: testen, protocollen, onderzoeken.
Wat klein begon, wordt groot gemaakt.

Wat kinderen écht nodig hebben

Niet nóg een etiket.
Niet nóg een stapel protocollen.

Maar iemand die zegt:
“Ik zie je.”
“Ik begrijp je.”
“En ik help je leren op een manier die bij jou past.”

Kinderen hebben houvast nodig, geen extra ballast.
Ze hebben iemand nodig die kijkt naar hun mogelijkheden in plaats van naar hun beperkingen.

Dat is waar wij ons dagelijks voor inzetten. In de begeleiding van kinderen én door professionals op te leiden in de Kernvisie methode. Want leren wordt pas krachtig als je kijkt naar het kind zelf, niet alleen naar het label.

Moraal van dit verhaal:
Door breder te kijken en kinderen niet uit te sluiten, voorkom je dat kleine hobbels grote problemen worden. Elk kind verdient iemand die hem of haar écht ziet.