Jim zit in groep 6 en scoorde in groep 3, 4 en 5 een V op Cito spelling. Hij behoort hiermee dus tot de 20% zwakste spellers en komt daarmee in aanmerking voor een dyslexieonderzoek. Vele formulieren en weken later, wordt Jim onderzocht en is er bij hem inderdaad dyslexie vastgesteld. Een dyslexieverklaring lost echter zijn probleem nog niet op. Er moet iets gebeuren.

Bij Jim is Ernstige Enkelvoudige Dyslexie (EED) vastgesteld en daarmee komt hij ook in aanmerking voor een vergoed behandeltraject. Zijn ouders gaan in gesprek met een instituut dat deze behandeling kan verzorgen. Daar krijgen zij te horen dat gedurende 40 tot 60 weken gewerkt zal worden met Jim op het gebied van lezen en spellen. En dat Jim nog een keer alle regels voor spelling uitgelegd zal krijgen.

De ouders van Jim zijn hier verbaasd over, aangezien net door het onderzoek is vastgesteld dat de manier waarop het altijd gedaan werd, niet hielp. Dat is toch niet logisch? Zij willen graag hulp voor hun zoon, maar dan wel ánders dan wat daarvoor al is gedaan. In plaats van kiezen voor de ‘gebaande paden’ en Jim een reguliere dyslexiebehandeling te laten volgen, kiezen zijn ouders voor de Kernvisiemethode.

Jim en zijn moeder zijn beiden gemotiveerd om aan de slag te gaan en stappen te zetten. Ze gaan thuis enthousiast aan de slag met wat er in onze sessie samen aan bod is gekomen. Jim komt met plezier en vindt het leuk om te doen, omdat hij al snel merkt dat het nu wel lukt.

Een aantal maanden na de start van het traject stapt Jim mijn praktijk binnen en trots legt hij een blaadje met toetsscores voor mij neer. De grafiek voor spelling valt direct op. Ik benoem dit en zijn ogen gaan glimmen. Een mooie stijgende lijn, steil omhoog en hij scoort nu op het gemiddelde!

If a child doesn’t learn the way we teach, maybe we should teach them the way they learn – Ignatio Estrada

Even terug naar hoe het begon: Jim scoorde gedurende 3 schooljaren op het laagste niveau: Cito V score en de extra hulp die hij kreeg, zorgde er niet voor dat het beter ging. Hiermee voldeed Jim aan de criteria voor een dyslexieonderzoek en verklaring. En nu behaalde hij binnen 4 maanden 2 Cito-niveau’s hoger, op niveau III. Als je hier even over nadenkt… als hij dit vóór het dyslexieonderzoek had laten zien, was hij niet dyslectisch. Hmmm … dat geeft toch te denken, die criteria.

Hoe kan een jongen met dyslexie in korte tijd zo’n resultaat halen? Iets wat in al die jaren ervoor niet gelukt was? Door het ánders te doen. En gebruik te maken van de talenten die Jim in zich heeft. Niet nóg een keer herhalen wat hij eerder al heeft gedaan en waarvan geconstateerd is dat het niet lukt. In plaats daarvan geef ik in coachingssessies met de Kernvisiemethode aan hoe hij bepaalde ‘moeilijkheden’ in het leren op een ándere manier kan aanpakken. En dit gaat Jim thuis en op school toepassen, met support van zijn moeder en de juf.

Jim moest er wel wat voor doen, daar ontkom je ook bij een andere manier van werken niet aan. Maar niet te lang, te veel en te saai. Wel consequent iedere dag.

“Gelukkig hoef ik het niet zo te doen als Elze”. Jim doelt op zijn klasgenootje dat wel het reguliere vergoede dyslexietraject volgt. “Ze moet heeeeeel veel oefenen en het helpt helemaal niks”, zegt Jim over haar. “En mijn vriendje” – de derde leerling in zijn klas waar dyslexie is vastgesteld – “gaat waarschijnlijk ook naar Kernvisie”.

Jim is (gelukkig) niet de enige waarbij ik een dergelijke vooruitgang zie. In relatief korte tijd. Een heel fijn alternatief voor het ellenlange dyslexietraject.

Persoonlijk maakt het mij – en veel ouders – overigens niet uit of een kind dyslectisch is of niet. Het gaat erom dat ieder kind op de goede manier geholpen wordt. En dat kan wat mij betreft alléén door naar het kind te kijken. Wat zijn of haar sterke kanten zijn. Hoe kan dit kind wél leren. En niet door te kijken in welk ‘hokje’ dit kind past, zodat we de ‘juiste hulp’ kunnen bieden.
Het kind moet leidend zijn, niet het systeem.

Wat ik belangrijk vind, is dat er gekeken wordt naar de werkelijke oorzaak van datgene wat niet goed gaat. Dit geldt overigens voor alles en niet alleen dyslexie of lees-spellingproblemen. Eigenlijk is dat ook heel logisch. Als je band lek is, ga je toch ook niet herhaaldelijk je band plakken, maar kijk je ook waardoor het komt en pak je die oorzaak aan… dus: je haalt de spijker eruit, als anders blijf je aan de gang. Dat is de enige échte oplossing.

En toch is dit wel wat er veel gebeurt bij kinderen op school. De symptomen worden aangepakt, terwijl je naar de onderliggende oorzaak moet kijken. En dat is in het geval van leren vaak de manier waarop het kind leert. Dat is ook de reden waarom ik veel kinderen begeleid, die al een dyslexiebehandeling achter de rug hebben en ook op andere gebieden vastlopen. Zoals rekenen of begrijpend lezen. Of kinderen die meerdere diagnoses of ‘labels’ hebben.

De wijze waarop een kind leert, automatiseert en informatie opneemt, blijft namelijk niet beperkt tot lezen en spellen, maar komt op álle leergebieden terug. Het bespaart heel veel kostbare tijd en energie wanneer we met een bredere blik naar kinderen kunnen kijken. Dus niet: ‘Wat heeft dit kind?’, maar: ‘Wat heeft dit kind nodig?’ En hen die juiste ondersteuning geven, met een duurzaam resultaat op alle gebieden. Waar zij niet alleen nu, maar ook hun verdere leven profijt van hebben. Zodat hun mogelijkheden en talenten tot bloei kunnen komen.