Toen ik startte met het coachen van kinderen wist ik vanaf dag één dat ik nooit 1 op 1 met kinderen zou werken. Op zich vreemd, de meeste kindercoaches doen dat namelijk wel. Maar ja, ik ben wel een man. En de meeste kindercoaches zijn vrouw. En daar vertrouw je toch sneller je kind aan toe. Er zijn toch wel heel vreemde individuen op de wereld die ervoor hebben gezorgd dat je over dit soort dingen na moet denken, maar voor mij gold vanaf dag één: ouders erbij.

De meeste kindercoaches vinden het lastig als er ouders bij zijn. En dat is ook niet zo gek, want het is net alsof je onder een vergrootglas ligt. Doe ik het wel goed? Misschien vinden ze wel dat ik … vul maar in. Maar ouders hebben vaak al een zoektocht ondernomen voordat ze een coach kiezen, dus het eerste vertrouwen is er al.

Daarnaast wordt vaak gedacht dat een kind vrijer kan spreken zonder ouders. Maar mijn ervaring is dat er zelden een situatie is waarbij een kind zich niet durft uit te spreken met zijn of haar ouders erbij. Als ik dat bemerk vraag ik ouders gewoon even of ze de ruimte willen verlaten. Soms vindt een kind het dan inderdaad makkelijker om zijn of haar verhaal te doen, maar als ik ze daarna vraag of ze het nog een keer willen (en durven) vertellen met hun ouders erbij, dan is het vrijwel altijd goed.

Ouders zijn een heel belangrijk onderdeel van het slagen van een coachingstraject. Als je je iets (nieuws) eigen wil maken of veranderen kan je niet verwachten dat een uurtje in de week (of drie weken) iets teweeg kan brengen. Wij volwassenen weten dat als geen ander. Gezonder eten? Meer sporten? Het heeft doorzettingsvermogen nodig om het vol te houden en met een maatje gaat het al een stuk beter. Dan kunnen we ook niet van een kind verwachten dat een uurtje coaching zoden aan de dijk zet (school weet dat natuurlijk ook allang). Nee, je moet iedere dag even bezig zijn met de nieuwe materie. Hoe fijn is het dan als je eigen ouders precies weten hoe en wat?

Sommige coaches ondervangen dat door uitgebreide verslagen te schrijven, maar wie zegt dat de ouder als lezer ook begrijpt wat de coach bedoelt? Een verslag wordt toch geschreven vanuit de optiek en het kennisveld van de coach. Ook daar kan weer ruis op de lijn zitten. Een misverstand is zo ontstaan.

Dat klinkt wellicht heel verstandig, maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik liever kinderen coach dan verslagen schrijf. Dus het was in eerste instantie mijn belang dat ouders hun eigen aantekeningen maken :-). Alleen het bijkomende effect was wel dat ouders heel betrokken waren bij het proces en in de praktijk veel beter hun eigen kind konden ondersteunen bij de veranderingen.

Een onverwachte win-win situatie. Ouders bleken een geweldige bondgenoot in plaats van oordelende pottenkijkers!

Onlangs sprak ik een moeder. Haar dochter liep vast op school en school had een beelddenkcoach ingezet. Toen ik vroeg wat dat betekende voor haar dochter riep ze gefrustreerd uit: “Ik krijg niet eens te horen wat ze met haar doen!”

Hoe kan je nou van een kind verwachten dat het helemaal alleen een verandering doormaakt?! Men haalt iedere keer het kind uit de situatie, terwijl het juist ín de situatie aan de oplossing moet werken mét het eigen netwerk.

Ouder, laat je niet parkeren maar sta erop dat je onderdeel bent van het proces. Wees erbij en zorg dat je weet wat er van je verwacht wordt om je kind optimaal te kunnen ondersteunen. Jouw bijdrage is belangrijk!

PS. Over de reden waarom Kernvisiecoaches om de drie weken coachen schreef ik al eerder het blog Tot over drie weken!