Wetenschappelijk bewijs
“Woordbeelden opslaan? Visueel geheugen? Heeft u daar wetenschappelijk bewijs voor? Nee? Dat u zich met deze dwaalwegen bezig durft te houden. U beschadigt kinderen daarmee. Het is een schandaal!”
Hoezo bewezen?
Er zijn zo door het jaar heen verschillende evenementen of bijeenkomsten waar ik beleidsmakers en conculega’s tref. U weet wel wat ik bedoel, reguliere dyslexiebehandelaars. Zodra ze weten met wie ze in gesprek zijn, volgt de vraag: ‘Is dat wel wetenschappelijk bewezen?’ en proberen ze het gesprek te verlaten. Wat op zich eigenlijk al grappig is, vooral als je bedenkt dat de reguliere dyslexiebehandelaars de afgelopen jaren niet in staat zijn gebleken om de overheid cijfers aan te leveren over de effectiviteit van hun behandelingen.
Gewoon doen
Al weer twee weken geleden was ik bij de Rijksuniversiteit in Groningen. Een bijeenkomst georganiseerd door de wetenschapswinkel van de universiteit. Tot mijn grote blijdschap begon men de presentatie met een uitleg over de linker- en de rechterhersenhelft. De linkerhersenhelft helpt ons bij de ratio, terwijl de rechterhersenhelft meer de praktische intelligentie vertegenwoordigt. Voor een universitaire omgeving een bijzonder benadering, die ik overigens van harte toejuich.
Een kind met een etiket
De kranten staan bol van de artikelen over dyslexie en andere etiketten. De politiek is druk met bezuinigen en met de cito. En wetenschappers ‘ontdekken’ dat oude waarheden, misschien toch eigenlijk wel helemaal niet waar zijn. En als ouder sta je daar middenin.
Dyslexie in de media
Afgelopen week las ik twee artikelen omtrent de exorbitante stijging van de kosten voor vergoeding van dyslexiebehandelingen door orthopedagogische- en psychologische praktijken.
Hoe je als wetenschapper de verkeerde kant op kunt denken
Vrijdag 28 september 2012 vond het kennissymposium plaats van oudervereniging ‘Balans’. Net als het voorgaande jaar waren er weer vele lezingen: wetenschappelijke benaderingen van ADD, ADHD en verwante etiketten, maar het woord kind, visueel of kinesthetisch viel niet. Ik blijf dat verbazend vinden. Op de informatiemarkt sprak ik veelal mensen uit de praktijk (ouders, leerkrachten, intern begeleiders en remedial teachers). Zij bevestigden keer op keer, dat juist de begrippen visueel en kinesthetisch een belangrijk onderdeel zijn van de problematiek.